مکیدن انگشت و سایر عادات غلط دندانی
اگر چه تقریبا تمام کودکان نرمال درگیر نوعی عادت غیر تغذیه ای هستند، ولی عادت مکیدن انگشت ها به مدت طولانی می تواند به ناهنجاری دندانی بیانجامد.
به عنوان یک اصل کلی ، عادات مکیدن انگشت در طی دوران دندان های شیری ، فاقد اثرات دراز مدت هستند و اگر داشته باشند اثرات آن کم است. با این وجود، اگر این عادت تا بعد از رویش دندان های دائمی باقی بمانند، باعث ایجاد ناهنجاری با ویژگی هایی از قبیل دندانهای بافاصله از هم ، در عقب فک بالا ،باز بودن فضای بین دندان های عقبی دو فک، دندان های عقبی فک پایین که به سمت زبان تمایل پیدا کرده و فک بالای تنگ می باشد.
هنگامی که کودک انگشت شصت یا انگشت دیگری را بین دندان ها قرار می دهد، معمولا آن را با زاویه ای قرار می دهد که دندان های عقبی فک پایین را بطرف زبانی و دندان های عقبی فک بالا را به طرف لبی فشار می دهد. به نظر می رسد فشار مستقیم به دندان های عقبی یا قدامی دو فک مثل یک نیروی ارتودنسی عمل کرده و عامل جابجایی آنها باشد. بسته به این که کدام دندانها و به چه میزان تحت فشار قرار گیرند، حالات مختلفی پیش خواهد آمد.
مقدار حرکت دندان ها به تعداد ساعات مکیدن انگشت در روز بستگی دارد تا میزان نیروی وارده در کودکانی که انگشت خود را با شدت ولی به طور متناوب می مکند، ممکن است دندان ها هیچ تغییری نکند و اگر تغییر کند ناچیز خواهد بود، ولی بر عکس در آنهایی که ۶ ساعت یا بیشتر انگشت می مکند، به ویژه آنهایی که در طول شب و یا انگشت در دهان می خوابند، می توان ناهنجاری دندانی شدید ایجاد شود.
این بایت قدامی (فاصله دار بودن دندان های عقبی دو فک با هم ) با مکیدن انگشت ، به دلیل ایجاد تداخل در رویش طبیعی دندان های عقبی دو فک و رویش بیش از حد دندان های خلفی می باشد.
هنگامی که بین دندان های عقبی انگشت قرار داده می شود، فک پایین برای تطبیق دادن خود با این وضعیت ، باید به طرف پایین جابه جا شود. قرار گرفتن انگشت بین دو فک ، مستقیما جلو رویش دندان ها را می گیرد. همزمان با این عمل ،جدایی فک ها از یکدیگر ، تعادل عمودی را نیز بر هم زده و در نتیجه دندانهای خلفی بیشتر از حالت نرمال خواهند رویید. به دلیل ژئومتری فک ها ، هر ۱ میلیمتر رویش دندان های جلویی ،سبب ۲ میلیمتر بازشدگی عقبی خواهد شد و بنابراین این مسئله ، به عنوان یک عامل کمک کننده قوی در ایجاد فاصله بین دندان های عقب ،نقش مهمی خواهد داشت.
گرچه عادت مکیدن می تواند یک عامل قوی در ایجاد مال اکلوژن باشد ولی عمل مکیدن به تنهایی عامل ناهنجاری دندانی – فکی شدید ایجاد نمی کند، مگر اینکه این عادت در سال های دندانی مختلط نیز وجود داشته باشد.