پیشرفت علم در زمینه هاى مختلف پزشکى و دندان پزشکى مدرن منجر به تولید موادى گردید که این مواد قادر بودند دندان پزشک جراح را در نواحى که بیمار دچار نقص یا کمبود بافت لثه اى یا استخوانى بود یارى کنند. این نقص در قسمت قدام فک بالا جایى که نیاز بیمار به زیبایى در الویت اول قرار داشت ،خیلى مشهود مى بود.پیشرفت علم منجر به تولید موادى شد که امروزه تحت عنوان مواد پیوندى در دندان پزشکى شناخته مى شود و مکانیزم کاربرد انها در فک بیمار را مهندسى بافت یا Tissue engineering مى نامند.این مواد با توجه به منبع تهیه و مکانیسم عملکردشان بر چند دسته مى باشند.
دسته اول کلاژن بوده که امروزه به عنوان سدهاى غشایى متعددى در مهندسى بافت بکار برده مى شود.
دسته دوم استخوان اتولوگ ،که از بیمار تهیه شده و براى خودش مجددأ استفاده مى کردد،در مجموع دهنده و گیرنده یک نفر است ،در این شرایط بر روى بیمار دو جراحى به جهت برداشت ماده پیوندى و پیوند همان ماده انجام مى گردد.
دسته سوم آلوگرافت ها هستند، در این وضعیت دهنده استخوان دیگر خود بیمار نیست ،و استخوان پیوندى از منابع انسانى دیگرى براى پیوند به بیمار تهیه مى گردد. نکته مهم این است که بیمار تحت عمل چون فقط گیرنده پیوند است نسبت به تکنیک اتوگرافت از رفاه بهترى برخوردار می باشد ، زیرا دهنده استخوان منبع دیگریست .
دسته چهارم زنوگرافت ها هستند،که منابع این نوع از مواد پیوندى حیوانات مى باشند، در کشور ایران براى دست یابى به منابع زنوگرافت از کلاژن و استخوان گاو استفاده مى کنند.
دسته پنجم الو پلاست ها هستند ،که اینگونه مواد ساختگى بوده و در صنعت توسط مراحل خاصى تولید مى گردد.
لازم بذکر است روند تولید و کاربرد این مواد پیچیده بوده که بصورت سر فصل بطور مفصل در مقاطع بعدى توضیح داده مى شوند.