آنتی بیوتیک ها از دو کلمه آنتی یعنی ضد و بیوتیک = مربوط به موجود زنده تشکیل شده است ولی به طور کل طبق تعریف به مواردی گفته می شود که توسط موجودات ریز زنده به طور طبیعی و به منظور کاهش روند رشد یا از بین بردن موجودات میکروسکوپی دیگر تولید می شود.
با توجه به اینکه اکثر داروهای ضد میکروبی را می توان به طور مصنوعی یا نیمه مصنوعی تهیه نمود عنوان شیمی درمانی را در مورد آنها به کار برد. هر چند درمانگران هنوز هم این مواد را آنتی بیوتیک می نامند.
اگر این داروها رشد وتکثیر میکروبها را متوقف کنند اصطلاح باکتریواستاتیک را بکار می برند و در صورتی که باعث نابودی میکروبها شوند به آنها باکتریوسید می گویند. هرچند این تقسیم بندی خیلی مطلق نیست زیرا داروهای باکتریوسید خواص باکتریو استاتیک نیز دارند و از طرف دیگربعضی از داروهای باکتریو استاتیک با افزایش مقدار مصرفشان خاصیت باکتریوسیدی از خود نشان میدهند.
ازآنجایی که داروهای باکتریوسید، به خصوص پنی سیلین ها ،تنها میکروب های در حال تکثیر را می کشند، لذا تاثیر نابود کنندگی آنها در حضور آنتی بیوتیک های باکتریواستانیک مانند تتراسیکلین کم میشود. داروهای مانند پنی سیلین ها و سولفانامید ها تمایل زیادی به متصل شدن به پروتئین های پلاسما را دارند و فقط درصدی از آنها به صورت ازاد در خون شناور میشوند فعالیت فارکولوژیکی این قبیل داروها بستگی به مقدار آزاد آن دارد زیرا تنها این شکل از داروها می تواند به مایع بین بافتی ، مایع بین بافتی ، مایع مغزی نخاعی، سلولها و حفرات بدن و فضاهای مفصلی وارد شوند.
باید توجه شود داروهای ضد میکروبی هنگامی بی خطر و مفید است که درمانگر توصیه و عدم توجه، عوارض جانبی ،شکل فراورده و مقدار مصرف آنرا به خوبی بداند و به این ترتیب باید از تجویز خودسرانه و بدون آگاهی این فراورده جدا خودداری کرد.