هیستوپلاسموزیس، شایعترین بیماری قارچی سیستمیک در ایالت متحده و در کشور عزیزمان از شیوع بالایی برخوردار است. که توسط هیستوپلاسماکپسولاتوم ایجاد می شود. همانند انواع دیگر قارچهای پاتوژن، هیستوپلاسماکپسولاتوم هم دو شکل است، به فرم ییستی در درمان بدن انسان میزبان رشد می کند و فرم مولد در محیط طبیعت وجود دارد.
نواحی مرطوب و خاک غنی شده با مدفوع پرندگان و خفاش محیط های مناسب جهت رشد این ارگانیسم هستند. این نوع تمایل به شرایط خاص محیط زندگی نشان می دهد که چرا هیستوپلاسموزیس به طور آندمیک در اطراف رودخانه های حاصل خیز دره ها دیده می شود ( مانند ناحیه ای که توسط رودخانه های اهایو و می سی سی پی در ایالات متحده آبیاری می شود) دانه های معلق این ارگانیسم در هوا به مجاری انتهایی هوایی شش ها راه پیدا می کنند و در آنجا رشد می کنند. سالانه تقریبا ۵۰۰/۰۰۰ دیگر دنیا مانند جنوب و مرکز آمریکا، اروپا و آسیا نیز موارد زیادی گزارش شده است . مطالعات اپیدمیولوژیک در نواحی آندمیک ایالات متحده نشان می دهد که ۸۰٪ تا ۹۰٪ مردم این نواحی به این عفونت آلوده شده اند.
نماهای بالینی و رادیگرافیک:
بیشتر موارد هیستوپلاسموزیس یا بدون علائم بالینی هستند یا آنچنان خفیف هستند که نیازی به درمان پزشکی ندارند . تظاهر بیماری به میزان هاگ استنشاق شده، سیستم ایمنی میزبان و شاید به گونه هیستوپلاسماکپسولاتوم بستگی دارد. بیشتر افرادی که در مواجهه با میکروارگانیسم هستند نسبتا سالم هستند و تعداد زیادی از هاگ استنشاق نکرده اند، بنابراین سرماخوردگی ۱ تا ۲ هفته ای هستند.
هاگهای استنشاق شده ظرف ۲۴ تا ۴۸ ساعت توسط ماکروفاژها فاگوسیته می شوند و ایمنی اختصاصی مربوط به لنفوسیت های T در مدت ۲ تا ۳ هفته ایجاد می شود. آنتی بادریهای ضد ارگانیسم اغلب چندین هفته دیرتر ایجاد می شوند. با این سیستم دفاعی، میزبان اغلب قادر است که ارگانیسم مهاجم را تخریب کند. با این وجود گاهی ماکروفاژها قارچها را احاطه می کنند و سالها بعد ارگانیسم زنده می تواند بروز پیدا کند . بنابراین بیماران که در مناطق آندمیک زندگی می کنند می توانند بیماری اکتسابی داشته باشند سالها بعد در یک منطقه جغرافیایی دیگر و زمانی که سیستم ایمنی آنها ضعیف شده، آنرا بروز دهند.
هیستوپلاسموزیس حاد:
یک عفونت خود محدود شونده ریوی است که تنها در ۱٪ افرادی که تعداد کمی هاگ را استنشاق کرده اند ممکن است ایجاد شود. در شرایط مواجهه با غلظت بالای هاگها حدود ۵۰ تا ۱۰۰٪ افراد ممکن است علائم حاد را نشان بدهند نتیجه این علائم ( مثلا تب، سردرد، میالژی، سرفه های غیر پروداکتیو، بی اشتهایی) ایجاد بالینی شبیه به آنفولانزا می باشد. بیماران اغلب برای دو هفته مریضی هستند البته کلسیفیکا سیون غذا لنفاوی هیلار ممکن است بصورت اتفاقی در تصاویر رادیوگرافیک سینه بیماران سالها بعد یافت شود.
هیستوپلاسموزیس مزمن :
این فرم به طور ابتدایی ریه را درگیر می کند و نسبت به فرم حاد شیوع بسیار کمتری دارد. این فرم اغلب مسن ، آمقیزماتوز ، سفید پوستان یا افراد دارای ضعف ایمنی را درگیر می کند این بیماری از لحاظ سفید پوستان یا افراد دارای ضعف ایمنی را درگیر می کند این بیماری از لحاظ بالینی مشابه سل است . بیماران واضحا سرفه، کاهش وزن ، تب ، اختلال تنفسی ، درد قفسه سینه، هموپتزیس ، هموپتزیس، ضعف و خستگی را نشان می دهند . Roentgeoograms های قفسه سینه ارتشاح لوب فوقانی ریه و حفره دار شدن را نشان می دهند.
هیستوپلاسموزیس منتشر:
از انواع حاد و مزمن هم بسیار شیوع پایین تری را دارد و در یک نفر از دو تا پنج هزار نفری که علائم حاد را دارند ، ایجاد می شود . این حالت با گسترش پیشرونده غفونت به مناطق خارج ریوی ایجاد می شود . در برخی نواحی بخش های زیادی از ایالات متحده بین ۲ تا ۱۰٪ مبتلایان به سندرم نقص ایمنی اکتسابی ایدز فرم منتشر بیماری ایجاد می شود . بافتهایی دستگاه گوارش ، سیستم اعصاب مرکزی ، کلیه ها و مخاط دهان . درگیری آدرنال ممکن است هیپوآدرنوکورتیسیسم بدهد .
اغلب ضایعات دهانی هیستوپلاسموزیس در فرم منتشر آن اتفاق می افتد و شایعترین محلهایی که در دهان گرفتار می شود عبارتند: زبان ، کام و مخاط باکال . بیماری عمدتا به صورت یک زخم دردناک متغیر و منفرد بروز می کند که هفته ها طول می کشد ، با این حال بعضی ضایعات ممکن است به صورت یک سطح غیر منظم سفید یا اریتمازتوز ظاهر شوند . ضایعات زخمی دارای لبه های برگشته و سفتی هستند و از لحاظ بالینی از بدخیمی غیر قابل افتراقند.
درمان و پیش آگهی :
هیستوپلاسموزیس حاد به دلیل خود محدود بودن نیاز به درمان اختصاصی جز اقدامات حمایتی مانند مسکن و ضد تب ندارد . اغلب بیماری درمان نمی شود زیرا نشانه ها بسیار غیر اختصاصی هستند و تشخیص هم به طور قطعی مسجل نمی شود. بیماران با هیستوپلاسموزیس مزمن علی رغم اینکه نیمی از آنها خودبخود خوب می شوند معمولا نیاز به درمان دارند . اغلب ضایعات ربوی پیشرونده هستند و در صورت عدم درمان احتمال مرگ تا ۲۰٪ موارد وجود دارد . درمان انتخابی آمفوتریپسین داخل وریدی است هر چند احتمال صدمه به کلیه در اثر این درمان وجود دارد . در بیمارانی که ضعف ایمنی ندارند برای جلوگیری از عوارض زیاد می توان از کتوکونازول استفاده کرد.
تریازول به همراه ایتزکونازول نیز برای درمان می تواند استفاده شود . به نظر می رسد این ماه از کتوکونازول موثرتر است و اثرات سمی کمتری نیز دارد .هیستوپلاسموزیس منتشر یک حالت وخیم است که در صورت عدم درمان سبب مرگ در ۹۰٪ بیماران می شود. آمفوتریپسین B اغلب در چنین شرایطی مصرف دارد. حتی علی رغم درمان، آمار مرگ و میر بین ۷ تا ۲۳ درصد مشاهده می شود . همچنین کتوکونازول و ایتزکونازول ممکن است در افرادی که ضعف ایمنی ندارند نیز استفاده شود . ولی با این حال جواب به درمان از آمفوتریسین B کندتر است و احتمال عدد بیماری هم بالاتر است.