کنترل درد ایمپلنت بعد از پایان درمان

کنترل درد و اضطراب پس از درمان جراحی ایمپلنت :

کنترل درد و اضطراب پس از درمان به همان اندازه دارای اهمیت است که کنترل درد و اضطراب قبل از درمان و در حین درمان اهمیت دارد. کنترل درد و اضطراب بویژه در بیمارانی دارای اهمیت است که باید تحت درمانهایی قرار گیرند که ترومای (استرس و اسیب های بافتی و جسمی و روحی) زیادی به آنها وارد می شوند مانند درمان های ریشه،  پرپودنتال ( جراحی های لثه) جراحی لثه ، بازسازی گسترده دهان و درمان های ترمیمی.  دندانپزشک باید عوارض احتمالی که ممکن است در طی ۲۴ ساعت اول پس از درمان دندانپزشکی بروز نماید را مورد توجه قرار دهد و در مورد آنها با بیمار گفتگو کند . دندانپزشک می تواند با رعایت اصول زیر راحت تر وضعیت بیمار را کنترل نماید .

۱- دندانپزشک باید در تمام مدت ۲۴ ساعت از طریق تلفن در دسترس باشد.

۲- درد باید کنترل شود و در صورت لزوم داروهای مسکن تجویز گردد.

۳- اگر احتمال بروز غفونت وجود دارد ، باید آنتی بیوتیک تجویز شود .

۴- در صورت نیاز داروهای ضد اضطراب تجویز گردد.

۵- باید پس از انجام درمان طولانی مدت یا وارد نمودن متوالی سوزن در یک ناحیه ( مانند تزریق بلاک عصب آلوئولار تحتانی ) ، داروهای شل کننده عضلانی تجویز گردد.

در دسترس بودن دندانپزشک در تمام مدت ۲۴ ساعت از طریق تلفن به عنوان یکی از استاندارد های درمان دندانپزشکی پذیرفته شده است . با وجود تلفن همراه و دستگاه های پیغامگیر تلفن که امروزه در دسترس قرار دارند،  بیمار انتظار دارد که بتواند در صورت لزوم با دندانپزشک خود تماس بگیرد. تحقیقات متعددی نشان داده‌اند که تحمل درد غیر منتظره برای بیمار  سخت تر از تحمل دردی است که انتظار بروز آن را دارد. اگر احتمال بروز درد پس از انجام درمان وجود دارد،  دندانپزشک باید در این مورد به بیمار هشدار دهد و داروی مسکن تجویز نماید . اگر بیمار پس از پایان درمان دردی را احساس کند  که انتظار بروز آن را نداشته است ، ممکن است بلافاصله تصور کند که مشکلی در درمان وی وجود داشته است . اگر دندانپزشک در مورد احتمال بروز درد و ناراحتی پس از درمان با بیمار صبحت کنند حتی در مواردیکه احتمال بروز درد وجود نداشته باشد،  بیمار آرامش پیدا می کند و نسبت به توانایی های دندانپزشک خود اطمینان حاصل می نماید . دندانپزشک می تواند علاوه بر آنکه از روش های گوناگونی که برای کاهش میزان استرس در بیمار ارایه شده اند استفاده نماید ، درمان های مکمل را هم در بیماران دارای مشکل پزشکی بکار برد.  این روش ها و درمان های مکمل باید در پرونده دائمی بیمار ثبت شوند.

مواردی از روش های درمانی مکمل عبارتند از :

۱- دندانپزشک می تواند در طی درمان،  اکسیژن مرطوب را از طریق بینی و با سرعت ۳ تا ۴ لیتر در دقیقه تجویز نماید . انجام این کار ممکن است برای بیماران های انسدادی  مزمن ریوی  ( COPD) که در گروه ASA III قرار می گیرند ضرورت داشته باشد .

۲- دندانپزشک ممکن است وضعیت بیمار را در حین انجام درمان تغییر دهد. برخی از بیماران ممکن است نتوانند وضعیت خوابیده یا نیمه خوابیده را تحمل نمایند.  در این صورت باید آنها را در وضعیت قایم تری قرار داد . بیمارانی که به ارتوپنه ( Orthopnea) شدید مبتلا هستند ( سه یا چهار  بالشت )  نمی توانند در وضعیت خوابیده به راحتی تنفس کنند.

۳- دندانپزشک نباید در حین انجام درمان بر روی بیمارانی که به لاتکس آلرژی دارند و یا به نارسایی های قلبی عروقی یا تنفسی خاص مبتلا هستند از رابردم استفاده نماید . دندانپزشک باید در مواردی که امکان استفاده از را بردم وجود ندارد ، به بیمار در مورد احتمال بلعیدن یا آسپیره نمودن(بلعیدن شی )  جسم خارجی ( مانند وسایل دندانپزشکی )هشدار دهد و آن را در پرونده بیمار ثبت نماید . با وجود اصول کاهش میزان استرس و درمان های مکمل،  امکان کنترل و درمان بیمار قبل از درمان ، در حین درمان و پس از آن بسیار آسان تر شده است . با به کار بردن این اصول می توان درمان های دندانپزشکی را در طیف وسیعی از بیماران مضطرب و بیماران دارای مشکل پزشکی و با حداقل میزان عوارض جانبی انجام داد.