اوردوز بی حسی کننده های موضعی

اوردوز بی حسی کننده های موضعی ، عارضه ای جدی است که نگرانی زیادی را در دندانپزشکی ایمپلنت ایجاد کرده است. به دلیل اینکه بسیاری از جراحی های مربوط به ایمپلنت طولانی مدت هستند ، به مصرف بی حسی کننده های بیشتری نیاز است.

به هنگام انجام جراحی های ایمپلنت باید به تعداد کارتریج ها و نوع بی حسی کننده های مورد استفاده توجه زیادی مبذول شود. در جدول ۱۰-۲۱ بی حس کننده ها و حداکثر دوز پیشنهاد شده توسط سازنده آنها بر اساس تعداد مجاز کاتریج ها به زمان بستگی دارد. نیمه عمر حذف دارو نشان دهنده زمان اثر آن نیست ، اما می تواند به عنوان راهنما برای مصرف دوباره بی حسی کننده ها حین یک جراحی طولانی مدت مورد استفاده قرار گیرد. پس از گذشت یک نیمه عمر ، در صورت سالم بودن کبد می توان به میزان ۵۰٪ از دوز مجاز را با اطمینانی قابل قبول مورد استفاده قرار داد.

به هنگام استفاده ترکیبی از بی حس کننده های موضعی باید دقت زیادی صورت گیرد. در دندانپزشکی ایمپلنت،  استفاده از دو بی حس کننده آمیدی به طور همزمان با یکدیگر عمل رایجی است ( مانند لیدو کائین و بوپی واکائین ).

با وجود اینکه این ترکیب قابل قبول است اما دوز کلی نباید از مجموع حداکثر دوزهای پیشنهادی فراتر برود . برای تعیین دوز کلی باید محاسبات لازم صورت گیرد وبه این نکته توجه شود که آیا زمان کافی برای حذف دوز اولیه دارو گذشته است یا خیر . اگر واکنش مسمومیت با بی حسی کننده موضعی رخ دهد ، امکان تحریک CNS، تشنج ، درس تنفسی و ایست قلبی وجود دارد. اکثر بی حسی کننده های آمیدی ( به جوز آرتیکائین ) در کبد توسط سیستم آنزیمی میکروز مال متابولیزه می شوند . بنابراین به بیمارانی که عملکرد کبدی کاهش یافته دارند به خصوص بیماران مسن ( مبتلا به الکلسیم مزمن یا هپاتیت )  باید توجه خاصی مبذول شود .نشان داده شده است که نیمه عمر لیدو کائین در بیماران مبتلا به بیماری کبد بیش از ۲/۵ برابر مقادیر نرمال است.

مقدار بی حسی کننده های موضعی مورد استفاده باید به دقت کنترل شود و تزریق دوباره در این بیماران باید با بررسی کامل صورت گیرد.  علاوه  بر نارسانی کبد ، کلیه ها نیز اندام های اصلی مسئوول در برابر بی حسی کننده های موضعی و متابولیسم آنها  هستند. بیماران مبتلا به بیماری های قلبی _ عروقی باید از استفاده از بی حسی کننده های حاوی اپی نفرین کاملا مورد ارزیابی قرار گیرند و در موردرمقادیر اپی نفرین مجاز در بیماران قلبی ۰/۰۴ میلی گرم است. باید توجه کرد که در بی حسی کننده های بدون اپی نفرین مقدار جذب سیستمیک  دارو سریع تر است و حداکثر تعداد مجاز کارپول های تزریق شده در مقایسه با بی حسی کننده های دارای منقبض کننده عروقی به طرز قابل توجهی کمتر است .