داروهای ضد انعقاد خون و ارتباط آن با ایمپلنت
در بسیاری از موارد بیماران مراجعه کننده به مطب در اثر بیماری های قلبی عروقی به ناچار از داروهای ضد انعقادی استفاده می‌کنند برای راه حل بهتر در این مقاله داروها معرفی گردید و‌نحوه استفاده و تمهیدات لازم جهت انجام دندان پزشکی ایمپلنت را بصورت فهرست وار توضیح داده ام.
-
وارفارین سدیم :
وارفارین سدیم ( کومادین) به عنوان یک داروی ضد انعقاد در درمان بسیاری از بیماری های مانند بیماری های عروق‌خون رسانده به قلب ، ترومبوز عمقی وریدی، آمبولی ریوی و دریچه های مصنوعی قلب به کار می رود . مقادیر INR برای بیماری های خاص را هدف قرار می دهد. وارفارین سدیم نیمه عمری ۴۰ ساعته دارد که در اشخاص مختلف از ۲۰ تا ۶۰ ساعت تغییر می کند وارفارین سدیم از طریق تداخل با سنتر ویتامین Kکه یک کوفاکتور در بسیاری از واکنش های آبشار انعقادی است عمل می کند.
-
تمهیدات لازم در دندانپزشکی ایمپلنت :
اعتقاد اکثر پزشکان تاکنون بر این بوده است که دارو باید قبل از جراحی دندانپزشکی برای جلوگیری از خونریزی احتمال قطع شود. اما در بسیاری از نمونه های مستند وقوع آمبولی (ایجاد لخته و حرکت آن در عروق که موجب بسته شدن عروق و خطرات منجر به مرگ بیمار ) در بیمارانی که استفاده از وارفارین سدیم را قطع کرده اند و وقوع ترومبوز گرفتگی ) در اثر برگشت توانایی زیاد انعقاد نشان داده شده است. به علاوه ، تحقیقات نشان داده اند که می توان جراحی های دندانپزشکی را با موفقیت در بیمارانی که درمان ضد انعقاد دریافت می کنند به انجام رساند البته به این شرایط که مقادیر INR ( تست خونی که محدوده نرمال آن حدودا بین ۱ تا ماکزیمم ۳ می باشد) آنها در محدوده درمانی قرار داشته باشد. دندانپزشکان باید با پزشک بیمار در ارتباط باشند تا از جدید ترین مقادیر INR بیمار قبل از انجام جراحی اطلاع پیدا کنند . اگر مقادیر INR در محدوده نرمال قرار دارد(۲ تا ۳/۵) نیاز به قطع مصرف داروهای ضد انعقاد وجود ندارد. اگر مقدار INR بالاتر از محدوده نرمال باشد ( به خصوص بیشتر از ۴) پزشک باید طی مراحل مناسب مقدار INR را به یک تراز ایمن تر کاهش دهد ویا در صورت امکان مصرف وارفارین را قطع کند و از هپارین درمانی یا ویتامین D به طور کمکی استفاده کند با این وجود ، در تمام بیمارانی که از داروهای ضد انعقاد استفاده می کنند باید با استفاده از تکنیک های درست جراحی و استفاده از روش های مناسب در محل نظر خونریزی را کنترل نماییم.
-
آسپرین :
آسپرین یا سالیسیلیک اسید به عنوان یک داروی ضد التهاب ، مسکن و تب بر مورد استفاده قرار می گیرد. هر چند که در سال های دهه هشتاد میلادی کشف شد که در روزهای خیلی پایین( KG/MG ۰/۵ تا ۱) تاثیر آنتن پراکنی نیز دارد. در صورتی که برای اثر تب بری(Kg/mg ۵تا ۱۰) و پاسخ ضد التهابی ( mg/kg۳۰) به روزهای بالاتری نیاز بود .آسپرین از تشکیل پروستات معاندین ترومبوکسان ۲A در پلاکت جلوگیری می کند و در نتیجه با کاهش غیر قابل برگشت تجمع پراکنی، بر تشکیل ترومبین تاثیر می گذارد . مطالعات به چاپ رسیده زیادی وجود دارند که از قطع درمان آسپرین به مدت ۷ تا ۱۰ روز قبل از جراحی اختیاری حمایت می کنند ، در حالی که در سایر مقالات پیشنهاد شده است که درمان با آسپرین باید بدون توجه به درمان جراحی ادامه پیدا کند . در یک مطالعه آینده نگر در زمینه کشیدن دندان با دوز پایین آسپرین ، نشان شود و تکنیک های هموستاز موضعی کفایت می کند .
تمهیدات مورد نیاز در دندانپزشکی ایمپلنت:
از آنجایی که در هیچ گونه مطالعه رسمی و معتبر قطع درمان آسپرین با دوز پایین (mg۱۰۰) به خصوص در جراحی دهانی حمایت نشده است ، دلیلی بر قطع مصرف عادی آسپرین برای درمان ایمپلنت وجود ندارد. مداخله در درمان آسپرین ممکن است بیمار را در خطر ابتلا به ترومبو آمبولی، عفونت میو کارد یا سوانح عروق مغز قرار دهد. اما برای بیمارانی که از دوزهای بالاتر آسپرین(۱۰۰mg) ویا از آسپرین در ترکیب با سایر ضد انعقاد ها( کلوپیدو گرل، دی پیریدامول /آسپرین (اگرنوکس) استفاده می کنند باید در صورت امکان مشاهده با پزشک معالج صورت گیرد و زمان خونریزی اندازه گیری شود.کلوپیدوگرل ( پلاویکس) ، که یک بازنده پراکنی است ، در فهرست ۵۰ داروی برتر در رده ۳۶ قرار دارد . این دارو برای کاهش حوادث آرترواسکلروتیک در بیمارانی که به تازگی سکته مغزی یا قلبی داشته اند و یا به هر گونه بیماری سرخرگ های محیطی مبتلا هستند تایید شده است . یک مطالعه جدید استفاده کلوپیدو گرل و آسپرین را حداقل به مدت ۹ ماه در تمام بیماران درگیر با سندرم های عروقی تایید کرده است . گروه فعالیت های پژوهشی انجمن دندانپزشکان آمریکا قطع درمان روتین ضد انتقادهای دهانی و درمان ضد پلاکتی را برای بیماران قبل از درمان دندانپزشکی تایید نمی کند. با این وجود اگر انواع وسیع و پر مخاطره درمانی مد نظر است ، مشاوره با پزشک معالج قبل از جراحی ضروری است تا مقادیر INR بازبینی شود.
بطور کلی درمان در اینگونه بیماران به شرطی که کلیه اصول رعایت گردد
بلامانع بوده تا برای بیماران گرامی مخاطره جانی ایجاد نگردد.