داروهای سرکوب گر ایمنی

داروهای سرکوب گر ایمنی داروهایی هستند که در درمان سرکوب ایمنی به کار برده می شوند تا باعث توقف یا جلوگیری از فعالیت سیستم ایمنی شوند. این داروها معمولا برای جلوگیری از پس زدن اندام ها و بافت های پیوند زده شده و برای درمان بیماری های خود ایمنی به کار برده می شوند.

این داروها عوارض جانبی بسیار زیادی دارند  و اکثریت آنها به صورت غیر انتخابی عمل می کنند ،بنابراین بدن مقاومت خود را برابر عفونت ها از دست می دهد.

داروهای سرکوب گر ایمنی به چهار طبقه تقسیم می شوند :

• سایتوستاتیک ها  ( داروهای شیمی درمانی )
• گلوکز کورتیکوئیدها (پردنیزون)
• آنتی بادی ها ( آنتیک بادی های پلی کانال )
• داروهای که بر روی ایمونوفیلین ها عمل می کنند( سیکلوسپورین)

سایتوستاتیک ها داروهای رایج در درمان بیماری های بدخیم هستند. این داروها نمی توانند بین بافت های بدخیم و نرمال تفاوتی قائل شوند و برای سلول های بافت های نرمال کشنده اند . اکثر داروهای شیمی درمانی به این معروفند که برای سلول های استخوانی به خصوص در استخوان پیوند زده شده که در آن ذخیره خون وضعیت مناسبی ندارد ، کشنده اند. از آنجایی که سمیت داروهای شیمی درمانی برای سلول هایی که ترن آور در آنها با سرعت زیادی صورت می گیرد بالا است، اغلب مخاط دهان را تحت تاثیر قرار می هند.

تجربه ثابت کرده است که این زخم های مخاطی دچار عفونت ثانویه می شوند. تحقیقات بسیار اندکی در رابطه با تاثیرشیمی درمانی بر ای ایمپلنت  های دندانی به انجام رسیده است. با این وجود ، داده ها نشان می شوند  که این داروها تاثیرات زیان آور بسیار اندکی بر روی درمان ایمپلنت  های درمانی دارند. گلوکوکورتبکوئیدها خاصیت ضد التهابی دارند و توانایی سرکوب ایمنی را دارا هستند . از آنجایی که این داروها به طور گسترده در درمان بیماری های التهابی  وخود ایمنی به کار برده می شوند ، به بیمارانی که تحت درمان طولانی  مدت گلوکوکورتیکوئیدها خاصیت مبذول شود. این  داروها سوخت و ساز سالم بدن را دچار نقصان و سیستم ایمنی را نیز سرکوب می کنند که این مساله می تواند باعث ایجاد مشکلات جدی در بیماران متقاضی ایمپلنت شود.

• تمهیدات لازم در دندانپزشک ایمپلنت :

در گذشته تصور می شد که داروهای شیمی درمانی صد در صد باعث منع انجام درمان ایمپلنت در بیماران مبتلا به بیماری های بدخیم هستند. اما با افزایش موقعیت درمان ، امروز بیماران می توانند با موفقیت تحت درمان قرار گیرند و بنابراین کیفیت زندگیشان را بهبود بخشند . باید برای ارزیابی زمان شیمی د مانی زمان و توجه کافی در نظبرگرفته شود.مطالعات نشان داده اند که انجام درمان  ایمپلنت همزمان با شیمی درمانی سایتوتوکسیک میزان شکست را تا حدود بسیار زیادی بالا می برد . بنابراین درمان های اختیاری ایمپلنت در تمام بیمارانی که به طور فعال هر گونه داروی شیمی درمانی دریافت می کنند ممنوع است.  اما پس از اتمام درمان شیمی درمانی و پس از بررسی دقیق وضعیت سیستم ایمنی بیمار و تایید پزشک ، می توان درمان ایمپلنت را به انجام رساند. برای بیمارانی که تحت درمان طولانی مدت گلوکوکورتیکوئیدها با دوز بالا قرار دارند لازم است مشاور پزشکی صورت گیرد تا وضعیت فعلی سیستم ایمنی مشخص شود . درمان با این داروها ممکن است باعث منع انجام درمان ایمپلنت شود.