پروتزهای ترانزیشنال (موقت) در پیوند در ناحیه فک

پروتزهای ترانزیشنال (پروتزهای موقت)  که طی ترمیم بافت و بلوغ استخوان استفاده می شوند نقش مهمی در پیوند استخوان ایفا می کنند . رستوریشن های ترانزیشنال فاکتورهای مهم در بسته شدن بافت نرم را تحت تاثیر قرار داده حفظ فضا برای آگمنتاسیون (پیوند استخوان) و ثبات پیوند طی ترمیم را انجام می دهند. به علاوه  این رستوریشن ها یکسری اجزای زیبایی و فانکشنال برای بیمار طی ماه های مورد نیاز برای بلوغ استخوان ایجاد می کند. همچنین در طرح بافت نرم کمک کننده است و اجازه بلوغ قبل از ساخت پروتز نهایی را می دهد.

در صورت امکان یک رستوریشن ثابت که روی ساپورت بافت نرم تکیه نمی کند در محل پیوند ترجیح داده می شود. راه های متفاوتی برای رسیدن به این هدف وجود دارد. وقتی که دندان طبیعی در اطراف عمل پیوند حضور دارند و رستوریشن نیاز دارند یک دنچر (دست دندان ) ترانزیشنال آکریلی ثابت می تواند اباتمنت و پهنای پونتیک ها ( دندان هایی که وجود ندارند و باید  جاگذاری شوند ) را در محل آگمنتاسیون ایجاد کند. هرگاه پهنای پونتیک( فضای بی دندانی )  بیشتر از دو دندان بود بهتر است از metal rein force mat استفاده شود به خاطر اینکه احتمال شکست کاهش می یابد . مواد دیگر شامل  افزایش حجم آکریل دو برابرکردن ضخامت احنمال شکست را نصف می کند و حذف نیروهای اکلوزالی( نیروهای وابسته به جویدن دو فک )  از روی پونتیک ها می باشد. هنگامی که دندان های طبیعی در مجاورت محل آگمنتاسیون وجود داشتع باشند و رستوریشن ( روکش ) نیاز نداشته باشند پروتز resine bonded  ساخته می شود . این پروتز ها از قسمت جینحیوال ( قسمت های لثه ای) تا تماس های اکلوزالی ( تمای هایی جاویدمی بین دو فک ) ساخته می شود تا دندان نیاز به تراش باشند.

اگر چه این کار خظر debonding را افزایش می دهد به همین خاطر یک پروتز متحرک ثانویه در مواقع اورزانسی استفاده می شود تا بیمار دوباره مرجعه کند رستوریشن rebonde  شود. در این پروتز های resine-bonded باید از دندان های آکریلی استفاده شود تا بتوان به آنها اضافه و یا کم کرد حین جراحی و طی مراحل ترمیم. وقتی که دندان طبیعی در مجاورت محل پیوند استخوان وجود نداشته باشد یک پروتز موقت ثابت به اندازه کوچکتر ساخته می شود و ایمپلنت های موقت روی صفحه ( قسمت مجاور زبان) لینگوالی یا جایی دورتر از محل پیوند قرار داده می شود. ایمپلنت ها غالبآ همزمان با پیوند استخوان قرار داده می شوند و سریعآ توسط یک پروتز ترانزیشنال  آکریلی ثابت حفظ می شوند . این رستوریشن ها باید در تعدادی از بیماران بی دندانخارج از اکلوزن بوده وکانتی لور خلفی در مناطق که در زیبایی مطرح نیست در افراد بی دندانی کامل استفاده می شود. در ایمپلنت های ترانزیشنال باید هر چه بیشتر استخوان کورتیکال استفاده شود و به همین خاطر نسبت به ایمپلنت هایی که با تآخیر load می شوند بلندتر هستند. در زمان reentry  و جایگذاری نهایی ایمپلنت ها ممعمولآ ایمپلنت نهایی سریعآ load  می شوند تا یک رستوریشن ترانزینسال تغییر یافته را ساپورت کنند یا اینکه یک پروتز متحرک ساخته می شود. یک رستوریشن متحرک ممکن است روی محل پیوند ساخته شود البته باید طوری طراحی شود که فشار بافت نرم غیر مستقیم و جایگاه ( تکیه گاه)  رست می توان ساخت . قبل از طراحی فریم ورک دنچر متحرک   یک کست گچی ( قالب گچی) از دهان بیمار تهیه شده که در مناطقی که قرار است در آینده پیوند استخوان انجام شود در لابراتوار موم یا گچ اضافه می شود. به علاوه  علاوه بر فاکتور های مهمی  که محل برای آگمنتاسیون استخوان لازم هستند  یکسری مواد نیز برای آگمنتاسیون محل نیاز هستند. مواد پیوندی و مکانیزم اثر آنها با هم متفاوت است . مواردی که بیشتر در ایمپلنت در دندانپزشکی استفاده می شود تا به آگمنتاسیون استخوان کمک کند شامل:

1. کلازن

2. DFDB انسانی

3. آلوگرافت منجمد – خشک شده انسانی (FDB )

4. استخوان x enograft

5. استخوان auogenous