شاید در بعضی از موارد با زخم هایی برخور کرده باشین که ترمیم درستی ندارند ، و یا عدم ترمیم سوختگی هایی که منجر به تشکیل نسج فیبروزه یا همان داغ ناشی از عدم ترمیم مناسب را زیاد دیده باشید و این سؤال پیش آمده باشد که چرا بعضی از زخمها ترمیم خوبی دارند و در بعضی دیگر ترمیم یا ناقص است و یا اصلأ اتفاق نمی افتد؟ چرا ما در افراد مبتلا به دیابت کنترل نشده ترمیم کندی داریم و یا اصلأ نداریم؟ چرا نسج لثه افراد دیابتی ترمیم کندتر و در بعضی موارد خونریزی و ترمیم صورت نمی گیرد؟ برای رسیدن به جواب لازم است مختصری در مورد RAP توضیح بدهم.
RAP یک پاسخ موضعی به یک محرک مضر ( مثل بریدن دست با چاقو و ایجاد حفره در داخل استخوان جهت قرار دادن ایمپلنت ) بوده و مراحلی را توصیف می کند که در آن تشکیل بافت سالم سریعتر (ترمیم ) از آنچه در بازسازی منطقه ای معمولی اتفاق می افتد ، انجام می گردد. با افزایش مراحل ترمیم مختلف این پدیده مراحل ترمیم را ۲ تا ۶ برابر سریعتر از ترمیم فیزیولوژیک نرمال تغییر می دهد. RAP طی چند روز اول آسیب شروع می شود ، معمولأ در ۱ تا ۲ ماه به بالاترین حد می رسد و تا ۴ ماه در استخوان باقی می ماند و ممکن است ۶ تا ۲۴ ماه طول بکشد تا فروکش کند . مدت زمان و شدت RAP مستقیمأ با نوع و میزان محرک و محلی که تولید شده متناسب است . برای آسیب های استخوانی ، شدت فعالیت بازسازی بسته به وسعت آسیب استخوان ، کمیت بافت نرمی که در آسیب درگیر شده و وضعیت شکستگی استخوان یا تروما (نوع و شدت ومدت محرک ) متفاوت خواهد بود.
محرک مضر با قدرت و جحم کافی مثل شکستگی ها و آسیب های التهابی غیر عفونی ( مانند جراحی ایمپلنت های دندانی ) می توانند RAP را فعال و احضار کنند . جراحی پیوند استخوان و مراحل فیکساسیون ( بدون حرکت کردن مواد پیوندی که شامل مراحل با ثبات کردن پیوند یا پیچ های ریز می باشد) نیز RAP را بوجود می آورند. محققان وجود پدیده RAP در حیوانات را بعد از جراحی ایمپلنت در استخوان فک پایین ، که یک وابستگی مشخص بین کمیت و کیفیت محرک مضر ( همان جراحی ایمپلنت در استخوان ) و این فرآیند را ( وجود RAP ) نشان می دهد ، به اثبات رسانده اند. به طور مثال وقتی که پیوند استخوان روی هر دو سطح زبانی و گونه ای استخوان فک انجام گیرد ، برروی استخوان میزبان ( فرد گیرنده ) باید سوراخ هایی ریز توسط دریل های با سایز کوچک انجام گردد. از طریق این سوراخ های ریز امکان دست یابی عروق خونی استخوان اسفنجی ( مغز استخوان یا همان قسمت داخلی استخوان ) ترابکولار را به محل پیوند ایجاد می کنند، که از این طریق فاکتور های رشدی به محل پیوند آورده می شود .مغز استخوان سلول های متمایزی ایجاد می کند که به سلول های استخوان خوار ( استئو کلاست ) و سلول های استخوان ساز ( استئو بلاست ) تبدیل می شوند. ترومای جراحی ( در اینجا تروما به معنای ایجاد سوراخ های ریز توسط دریل های کوچک می باشد ) روند RAP را افزایش می دهد که همراه دیگر فاکتورها ، روند آزاد سازی پلاکت ها از عروق آسیب دیده که فاکتورهای رشدی TGF را آزاد می کند و حضور سلول های که قابلیت تغییر به استخوان را دارا می باشند را در محل پیوند افزایش می دهند نیز اتفاق می افتد.
عمل سوراخ کردن استخوان قشری بیمار ( دکورتیکاسیون ) باید با احتیاط توسط یک هندپیس با سرعت پایین ( در حدود ۲۵۰۰rpm ) همراه با دریل استخوان که برای پیچ های ثابت کننده پیوند استخوان طراحی گردیده است و استخوان میزبان را پرفوره ( ایجاد سوراخ های متوالی کوچک ) کرده واین سوراخ ها از یکدیگر ۳ تا ۵ میلی متر فاصله دارند باید با ماده خنک کننده ( سرم استریل فراوان ) استفاده شود ، برای جلوگیری از ترومای ناشی از گرمای جراحی که باعث تأخیر در ترمیم می شود ( تروما در اینجا افزایش دمای غیر قابل کنترل در اثر تراشیدن استخوان می باشد ) . گرمای زیادی میلی مترها در استخوان انتقال می یابد و نکروز ( مرگ و تخریب بافت استخوانی ناشی از افزایش دما ) ناشی از گرما ایجاد شده می تواند استخوان را تخریب کند و فرآیند ایجاد پدیده RAP به تأخیر می افتد و یا در بعضی از موارد اصلأ شروع نمی شود و مراحل کامل ترمیم اتفاق نمی افتد .
هنگامی که RAP کافی نمی باشد تشکیل کال استخوانی ( اولین بافتی که در ترمیم استخوان در روند طبیعی اتفاق می افتد ) آهسته بوده که در حضور زمان توسط استخوان لاملار جایگزین می شود .
تأثیر RAP در استخوان قشری ( کورتیکال یا همان لایه خارجی استخوان ) آشکارتر بوده زیرا تبدیل سلول های استخوانی ٪۲ بوده در مقایسه با ٪۱۸ در استخوان ترابکولار ( قسمت مرکزی داخلی زیر لایه قشری ) است. مواد بیوشیمیایی ، مثل پروستوگلاندین E1 و فسفونات ها نیز به RAP کمک می کند.
RAP معمولأ با کلیه ی پاسخ های سیستمیک همراه است . که به عنوان پدیدهٔ تسریع کنندهٔ سیستمیک SAP تعریف می شود که یک پلسخ متابولیک مثل پاسخ موضعی را توضیح می دهد. RAP غیر کافی نیز با چندین شرایط پزشکی سیستمیک مثل دیابت ملیتوس ، نوروپاتی محیطی ، تخریب شدید ناشی از رادیوتراپی و سوء تغذیه شدید مرتبط باشد.