مقدمه ای بر مهندسی بافت

استفاده از ایمپلنت های دندانی در بیماران با بی دندانی پارسیل (ناقص) یا کامل با استخوان ناکافی فک، نیاز جدیدی را برای بازسازی استخوان قبل و یا همزمان با درمان ایمپلنت به وجود آورده است. اهمیت این مساله زمانی است که زیبایی مورد توجه بیماران قرار بگیرد. مهمترین و حساس‌ترین جنبه رستوریشن (روکش های دندانی) ایمپلنت قرار دادن ایمپلنت در موقعیت از پیش تعیین شده پروتزی است تا موقعیت طبیعی دندان را بازسازی نماید و نمای خروج طبیعی دندان از بافت نرم را تداعی نماید ( تقلید رابطه دندان با بافت نرم).

عدم رعایت موقعیت پروتزی (روکش ) ایمپلنت اغلب منجر به رستوریشن هایی (روکش هایی) می شود که از نظر عملکرد و زیبایی مشکل دارند و بیماران با نتیجه ای کمتر از حد قابل قبول رها شده اند. تحلیل پریودنتالی استخوان (تخریب استخوانی)، کشیدن دندان و استفاده طولانی مدت از دستگاهای متحرک به طور مشخص منجر به تحلیل پیشرفته استخوان آلوئولار می گردند که از قرارگیری ایمپلنت در موقعیت مناسب پروتزی جلوگیری می نمایند . خوشبختانه نوآوری های متعدد در تکنیک های جراحی همراه با پیشرفت در درک بیولوژیکی از تکنیک های رژنراسیون (بازسازی) استخوان منجر به روش های پیشرفته ایمپلنت و افزایش قابلیت پیشگویی در بازسازی ضایعات ریج آلوئولار گشته است.

جراحی های معمول ایمپلنت، همانطور که می دانید بر اساس حجم و کیفیت استخوان در ناحیه مورد نظر انجام می گرفت. پروتکل زمانی Time-Tested ( بصورت علمی- تجربی در طول زمان اثبات شده ) اجازه ترمیم و بلوغ کافی استخوان را در دوره ترمیم ۴ ماهه برای فک پایین و ۶ ماهه برای فک بالا می دهد.

گاهی روش های پیشرفته ایمپلنت به وسیله قرار دادن ایمپلنت در نواحی با حجم ناکافی استخوان ، افزودن استخوان و restoring یا همان قرار دادن بار (روکش) بر روی ایمپلنت در دورهٔ ترمیمی کوتاه تر ، با روش های قدیمی رقابت می کنند.

این سبک از جراحی به دندان پزشک جراح اجازه میدهد با کنترل بهتری چه در زمینه جراحی و چه در زمینه های بازسازی افقی و عمودی استخوان ،جراحی سینوس و پیوند غشاء ، کار خود را همراه با رضایت مندی بیمار به پایان رساند.