پی آر پی (PRP)، حجمی از پلاسمای بوده که غلظتی بالاتر از حد پلاکت دارد. پلاکت ها اجسام کروی یا بیضی شکل کوچکی هستند که از قطعه قطعه شدن سیتوپلاسم سلول های بزرگی به نام مگاکاریوسیت در مغز استخوان حاصل می شوند و بعد از آن به هیچ رده سلولی دیگری تمایز نمی یابند و به لحاظ اینکه فاقد هسته هستند جزء تشکیلات غیر سلولی به حساب می آیند و سلول نامیده نمی شوند. پس دقت فرمایید نمی تواند سلول بنیادی محسوب شود.
پلاکت وقتی خارج از خون و در بافت قرار میگیرد، بوسیله مواد شیمیایی متفاوتی فعال می شود و فاکتور های رشدی از خود آزاد می کند که باعث می شوند سلول های تمایز نیافته مزانشیمال یا به عبارتی سلول های بنیادی یا همان سلول های پیش اجدادی در محل آسیب دیده تمایز یافته و بافت مورد نظر را ترمیم کند .
این روش که توسط بیماران زیادی نیز مورد قبول واقع شده است بدلیل اینکه از خود شخص گرفته شده است ،شانس انتقال بیماری هایی مثل HIV و هپاتیت را ندارد.
فاکتور های رشدی می توانند تشکیل و روند معدنی شدن استخوان را تسریع ببخشند ، سلولهای تمایز نیافته مزانشیمالی که همان سلول های بنیادی هستند را وادار به تمایز به سلول های استخوانی نموده و روند ساخت استخوان را در جراحی های استخوانی و کاشت ایمپلنت و مهندسی بافت بهبود بخشد. بیشتر از ۵۰ نوع فاکتور رشدی شناخته شده و طبقه بندی شده است که بعضی از آنها در ترمیم بافت نرم و بعضی در ترمیم بافت سخت همانند استخوان نقش دارد.
PRP حجمی از پلاسمای بوده که غلظتی بالاتر از حد پلاکت دارد ( یک میلیون پلاکت در میلی لیتر در مقایسه با دویست هزار پلاکت در میلی لیتر ) که حاوی فاکتور رشدی تحت عنوان فاکتور رشدی طبیعی می باشد. این عوامل برای بافت نرم سود مند بوده زیرا بسته شدن بافت نرم و در در نتیجه ترمیم بافت نرم را تسریع می نمایند و لذا می توان از PRP جهت جلوگیری کردن از باز شدن زخم در زمان ترمیم استفاده نمود.