زبان گره خورده ، انکیلوگلوسیا یا همان زبان چسبنده ، یک روند غیر طبیعی تکاملی در زبان است که از طریق فرنوم زبانی (پرده زیر زبانی) ضخیم و کوتاه که موجب محدودیت در حرکت زبان می شود، شناخته می شود. میزان شیوع در نوزادان ۱/۷ تا ۴/۴ درصد گزارش شده است و در پسران ۴ برابر شایعتر از دختران می باشد.در بالغین اشکال خفیف غیر معمول نیست.
زبان گره خورده (آنکیلوگلوسیا) ممکن است از شکل خفیف با مشخصات بالینی (قابل مشاهده) اندک تا موارد نادر از آنکیلوگلوسیای کامل متفاوت باشد.گاهی فرنوم (پرده زیر زبانی) به سمت جلو گسترش یافته و به نوک زبان متصل میشود و ممکن است شکاف خفیفی را در نوک زبان بوجود آورد.
نظریه ای وجود دارد مبنی بر اینکه آنکیلوگلوسیا (زبان چسبنده و گره خورده) میتواند موجب اختلالات گفتاری شود اما در اغلب موارد ، بسته به شدت چسبندگی پرده زیر زبانی(فرنوم) یا همان فرنوم کوتاه تنها می تواند موجب مشکلات کوچکی شود چرا اکثرأ مردم می توانند محدودیت حرکت زبان را جبران کنند.تاکنون موارد نادری از بهبود قابل توجه فوری در گفتار بیماران مبتلا به انکیلوگلوسیا پس از تصحیح جراحی دیده شده است.
درمان:
از آنجایی که اغلب موارد انکیلوگلوسیا یا مشکلاتی را ایجاد نمیکنند یا اینکه مشکلات اندکی را بوجود می آورند اغلب نیازی به درمان نیست.اگر مشکلات عملکردی (مانع از ادا کردن صحیح کلمات )و پریودنتال(موجب بیماری پیشرونده لثه شود) وجود داشته باشد جراحی فرنکتومی(قطع اتصالات فرنوم و برداشت آن) ممکن است اجازه آزادی بیشتر در حرکت را به زبان اعطا کند.
در بچه های کوچک اغلب پیشنهاد شده است که جراحی تا سنین ۴تا۵ سالگی به تعویق افتد.از آنجائی که زبان همیشه در ابتدای تولد کوتاه است،ارزیابی میزان محدودیت حرکت زبان ناشی از انکیلوگلوسیا در اوایل زندگی نوزاد کار مشکلی است.در حین رشد نوزاد زبان درازتر شده و از عرض آن در قسمت جلو کاسته می شود که اغلب از میزان وخامت انکیلوگلوسیا می کاهد.در بسیاری از موارد وضعیت خودبخود اصلاح می شود چرا که در بالغین شیوع کمتری دارد.